Lekcja nr.2

Margaret Ginnion

Jeżeli chodzi o poprzednią lekcję, Wasze pracy: niektóre dobre, niektóre gorsze. Wszystkie oceny znajdziecie w dzienniku.

Dzisiejszym tematem są przyrżady mugolskie. My, czarodzieje bez problemu radzimy sobie z różnymi pracami codziennymi za pomocą magii, jednak mugole muszą sobie radzić za pomocą techniki, która rozwija się u nich przez wiele lat.
Z tego powodu powstaje wiele firm konkurencjnych, każda chce zapenić jak najlepsze sposoby używania.

PRALKA:

Pierwszą pralkę elektryczną zbudował J. King w 1851 roku. Już zasada tej pierwszej pralki odbiegała od naśladowania ręcznych czynności. Na Wystawie Światowej w Londynie w 1851 roku zaprezentowano pierwszy model pralki (o nazwie MacAlpine). Działała na parę i była "owocem 20 lat doświadczeń i ośmiu miesięcy eksperymentów". Między 1851 a 1870 rokiem tylko w Wielkiej Brytanii i USA zarejestrowano około 2000 patentów na pralki.
Sprzęt napędzany prądem elektrycznym zaczęto konstruować w 1899 roku, kiedy wynaleziono silnik elektryczny. Jak grzyby po deszczu pojawiły się odkurzacze, wentylatory i pralki. Jedną z pierwszych była pralka z bębnem z emaliowanego drewna zbudowana w 1907 roku przez Alvę Fishera.
W pralkach bębnowych, znanych od końca XIX wieku, są dwa bębny - wewnętrzny i zewnętrzny. Pierwszy od wewnątrz zaopatrzony jest w żebra, które w czasie jego obracania się podnoszą pranie ku najwyższemu punktowi bębna, przez co spada ono co pewien czas z impetem do roztworu piorącego. Ponadto w ściankach bębna wewnętrznego znajdują się liczne otwory, przez które roztwór przepływa tam i z powrotem.
W pralkach wirnikowych, prostszych, ale piorących wolniej od poprzednich, organem roboczym jest wirnik (najczęściej stożek ze skrzydełkami), umieszczony na dnie nieruchomego naczynia. Powoduje on obracanie się prania w roztworze piorącym.
Przez lata pojawiały się różne rozwiązania konstrukcyjne: poziome lub pionowe ustawienie bębna, zmienna liczba obrotów, zamontowane na stałemieszadła działające jak ręce... Z czasem pralki półautomatyczne zostały wyparte przez automatyczne.
Maszyna z 1934 roku sama regulowała temperaturę, dozowała proszek i płukała.
W 1937 roku w USA zbudowano pierwszą pralkę automatyczną (programowaną), która sama wykonuje czynności: prania, płukania, odwirowania. W pralce automatycznej nastawia się czasy poszczególnych czynności, temperaturę wody, szybkość obrotu itd.
Jako ciekawostkę można podać, że pralka firmy Miele z 1950 roku była napędzana węglem spalanym w specjalnej komorze pod bębnem.
Polską pralkę, nazwaną "Superautomat" zaczęła produkować w latach 70-tych fabryka "Polar" we Wrocławiu.

LODÓWKA:

Lodówka — pojemnik lub szafka izolowana termicznie od otoczenia, umożliwiająca przechowywanie w obniżonej temperaturze łatwo psujących się produktów. Chłodzenie zapewnia umieszczenie we wnętrzu lodówki substancji o odpowiednio niskiej temperaturze i dużej pojemności cieplnej. Może to być ciało o dużej masie i cieple właściwym, jednak zazwyczaj wykorzystuje się do tego celu ciepło przemiany fazowej (topnienia). Najczęściej używane czynniki chłodzące to lód (stąd nazwa — lodówka), mieszaniny oziębiające (np. lód z dodatkiem soli) oraz zestalony dwutlenek węgla - suchy lód.

Przenośne pojemniki o podobnej funkcji nazywamy termosami. Specjalne budowle służące do magazynowania i przechowywania lodu to lodownie. Tak samo nazywa się samochody izolowane, z wbudowanymi akumulatorami chłodu (w postaci płyt eutektycznych).

Lodówki wyszły z użycia wraz z popularyzacją chłodziarek, które posiadają własne urządzenia chłodnicze i nie muszą być zaopatrywane w lód.
Lodówka powstała w 1914 roku przez Florence Parpart. Prymitywne lodownie powstawały już przed naszą erą jednak były to duże budowle, na które przeciętny człowiek nie mógł sobie pozwolić. Rozwiązanie bliższe lodówce stosowali Wikingowie. Wewnątrz domu, z dala od ogniska, kopano głęboki dół, na dnie którego umieszczano lód lub śnieg. Po zapełnieniu dołu żywnością, przysypywano go warstwą ziemi. Mięso zabezpieczone w ten sposób zachowywało świeżość przez wiele miesięcy po zakończeniu zimy.

TELEFON:

Telefon (gr. tele= "zdalny" + gr. phone ="głos") - urządzenie pozwalające na dwustronne przesyłanie głosu na odległość pomiędzy dwoma lub większą liczbą aparatów. Głównymi częściami aparatu telefonicznego są: mikrofon przetwarzający dźwięki na sygnały elektryczne, słuchawka (lub głośnik) przetwarzająca sygnały elektryczne na dźwięki (mikrofon i słuchawka tworzą zwykle zespół o wspólnej obudowie zwanej mikrotelefonem, a potocznie także słuchawką), tarcza numerowa (lub klawiatura) wytwarzająca impulsy wybiórcze, przetwornik akustyczny lub optyczny przywołujący abonenta (dzwonek).

W tradycyjnym podejściu do telefonii rozróżnia się zagadnienia związane z urządzeniami komutacyjnymi odpowiedzialnymi za zestawianie połączeń (centrale, koncentratory, bramy, czyli gateways), urządzeniami liniowymi (kable, łącza, przyłącznice, urządzenia zwielokrotniające, radiolinie i światłowody) oraz urządzeniami abonenckimi zwanymi czasem terminalami (telefon, faks, modem). Nowoczesne podejście, w którym przesyłanie głosu realizuje się transmisją pakietową w miejsce tradycyjnej komutacji kanałów, eliminuje z telekomunikacji pojęcia urządzeń liniowych poprzez wykorzystanie w ich miejscu publicznej sieci transmisji danych, jaką jest sieć Internet.
Telefonu nie wynalazł Alexander Graham Bell, któremu przez dziesiątki lat przypisywano to osiągnięcie, ale Antonio Meucci. Kiedy jego żona zachorowała Meucci skonstruował telefon dzięki któremu kobieta mogła z domu porozumiewać się z warsztatem. Później Włoch zmodernizował wynalazek tak, by można było się nim porozumiewać na znaczną odległość. Nie było go jednak stać na opłacenie patentu. Podobnych prób dokonywał Niemiec Reis.

W 1876 roku Graham Bell opatentował telefon jako swój wynalazek. Bell oparł działanie swego telefonu o mikrofon elektromagnetyczny, który zamieniał głos w sygnały elektryczne, które przesyłane kablem docierały do drugiego aparatu, gdzie były z kolei przetwarzane na dźwięki mowy przez taki sam mikrofon. Jak bardzo potrzebny był to wynalazek, dowodzi fakt, że w dwa lata od prezentacji powstały pierwsze linie telefoniczne. Do łączenia abonentów zatrudniano operatorów. Opatentowany w 1877 przez Edisona mikrofon węglowy wkrótce jednak na ponad sto lat wyparł mikrofon elektromagnetyczny, natomiast słuchawka używana w aparatach nadal działała w oparciu o efekt elektromagnetyczny i stalową membranę.

W 1889 roku Amerykanin A.B. Strowger wynalazł automatyczną centralę telefoniczną, która początkowo łączyła telefony, z których numer wybierało się za pomocą trzech przycisków, oznaczających kolejno jedności, dziesiątki i setki. Po raz pierwszy telefon z tarczą do wybierania numerów użyto w 1896 roku, a telefon z przyciskami w 1963 roku.

Powstanie telefonu komórkowego wiąże się z wynalezieniem układów scalonych co spopularyzowało bezprzewodową łączność radiotelefoniczną. Działa ona na zasadzie centrali, która wysyła sygnały nadawczo-odbiorcze do szeregu podstacji, obsługujących posiadaczy telefonów komórkowych w swoim zasięgu działania. Istniejące od początku lat osiemdziesiątych przesyłały dźwięki zapisane w sposób analogowy (NMT). Po opracowaniu cyfrowego systemu łączności (GSM) umożliwiającego prawdziwą miniaturyzację telefonu komórkowego, telefonia komórkowa była najdynamiczniej rozwijającym się działem gospodarki światowej. W najbliższych latach planowane jest upowszechnienie telefonów III generacji (UMTS), umożliwiających nie tylko łączność wizyjną z rozmówcą, ale też wykonywanie przy jego pomocy operacji bankowych, oglądanie telewizji, bezproblemową łączność z Internetem czy też obsługę domowych urządzeń

TELEWIZOR:

Telewizor inaczej zwany Odbiornikiem Telewizyjnym lub w skrócie OTV to urządzenie przeznaczone do zdalnego odbioru ruchomego obrazu. Ruchomy obraz nadawany przez telewizję składa się z wyświetlanych jeden po drugim nieruchomych obrazów, z częstotliwością 25 lub 30 obrazów na sekundę. Pojedynczy obraz (nazywany też "klatką") podzielony jest z kolei na kilkaset linii. Typowe wartości to 625 lub 525 linii.Obraz jest transmitowany w postaci analogowej linia po linii - element analizujący przesuwa się po obrazie wzdłuż linii, a wartość sygnału w danej chwili odpowiada jasności tego punktu w tej samej chwili. W typowych warunkach pasmo sygnału telewizyjnego wynosi 6.5 lub 5.5MHz, co daje około 800 rozróżnialnych punktów w linii. W celu uniknięcia silnego migotania obraz dzieli się na dwa półobrazy (pierwszy ma tylko linie parzyste a drugi tylko nieparzyste), nadawane jeden za drugim.

W skład pełnego sygnału telewizyjnego oprócz informacji o jasności (luminancji) wchodzi też informacja o kolorze (chrominancja), sygnały synchronizujące (wyznaczające początek nowej linii i nowego obrazu) oraz dźwięk.Ponieważ początki telewizji były wyłącznie monochromatyczne (czarnobiałe) to wprowadzenie do telewizji koloru wymusiło stworzenie systemu kodowania koloru w sygnale telewizyjnym. W efekcie powstały trzy systemy: PAL, SECAM i NTSC, różniące się parametrami i uzyskiwaną jakością. Ze względu na miejsce opracowania systemów kodowania koloru system NTSC (USA) jest używany tam, gdzie telewizja używa 30 obrazów na sekundę i 525 linii, a systemy PAL i SECAM (Europa) tam, gdzie sygnał ma 25 obrazów na sekundę i 625 linii, choć systemy kodowania koloru nie sa połączone ze standardem telewizyjnym "na sztywno" (standard telewizyjny opisuje częstotliwości obrazów i linii, pasmo wizji itp., a system kodowania koloru metodę dodania koloru do sygnału monochromatycznego).

W zastosowaniach specjalnych (np. telewizja przemysłowa, SSTV) mogą być wykorzystywane inne ilości linii, obrazów lub pasmo wizji niż w telewizji konsumenckiej.

Najczęstszym rozwiązaniem uzyskiwania różnych kolorów jest zastosowanie mieszania barw w systemie RGB (czerwony-zielony-niebieski). Obraz składa się z bardzo dużej ilości pikseli, których kolory mogą być niezależnie zmieniane. Każdy piksel składa się z trzech części świecących w kolorach: czerwonym, zielonym i niebieskim (zobacz zdjęcie obok). Odpowiednie sterowanie intensywnościami tych składowych podpikseli powoduje powstanie wypadkowego koloru całego piksela. Kolorowi białemu odpowiada maksymalna intensywność świecenia wszystkich trzech składowych, kolorowi czarnemu - wszystkie podpiksele wygaszone.W telewizorach stosowane są następujące typy wyświetlaczy:

CRT - tradycyjne, obraz wyświetlany jest za pomocą kineskopu
DLP - projekcyjne, często bardzo duże, obraz wyświetlany jest za pomocą wyświetlaczy DLP na tylnej powierzchni półprzezroczystej szyby, na której z przodu ogląda się obraz
LCD - ciekłokrystaliczne, płaskie (zajmujące mało miejsca "w głąb"), lecz mające ograniczony rozmiar ekranu. Są one także zdrowsze od telewizorów CRT.
plazmowe - operte na technologii plazmowej, wyglądające bardzo podobnie do LCD, jednak różniące się nieco lepsza jakością i większym poborem prądu, lecz za to możliwością zbudowania ekranu bardzo dużych rozmiarów.

VHS - wideo

VHS (ang. Video Home System) - popularny standard zapisu i odtwarzania kaset video przeznaczony dla rynku konsumenckiego. Został opracowany przez firmę JVC w roku 1976.

W latach osiemdziesiątych VHS wygrał walkę o prymat na rynku z konkurencyjnymi formatami Betamax (opracowanym przez Sony) oraz video 2000 (Philips), które były bardziej zaawansowane techologicznie. Niestety o zwycięstwie formatów zadecydowała niska cena VHS oraz błędy w polityce firmy SONY, która kupując pod koniec lat 80. licencje na VHS zaprzestała promocji Betamaxa.

Rodzielczość pozioma obrazu w formacie VHS wynosi 240 linii. Wymiary kasety w mm 188 × 104 × 25, czas zapisu maks. 300 minut (600 minut w trybie LP).

W formacie VHS fonia zapisywana jest wzdłuż taśmy przy krawędzi; przy przesuwie 2,34 cm/sek uzyskuje pasmo 80 Hz—10 kHz. Wobec wymagań polepszania jakości dźwięku opracowano w latach 80. sposób zapisu na poziomie hi-fi dodatkowymi głowicami wirującymi w głębszej warstwie taśmy tzw. wybieranie głębokościowe. Skos ścieżek audio jest inny od skosu ścieżek video, co uniemożliwia zakłócenia między nimi. Osiągnięte pasmo: 20 Hz—20 kHz, dynamika powyżej 90 dB. Magnetowidy tego typu oznaczone są VHS hi-fi, mają 6 głowic na bębnie wizyjnym (4 video + 2 audio).

Istnieje także format S-VHS (Super-VHS) opracowany na bazie VHS, zapisujący jednak sygnał na wyższej częstotliwości, a więc kompatybilny z VHS tylko w jedną stronę. Oznacza to, że nie można odtwarzać kaset S-VHS na magnetowidzie VHS, odwrotnie tak.

Sygnał w magnetowidach S-VHS na wyjściu rozdzielony jest na dwie składowe: luminancję (informacja o jasności) i chrominancję (informacja o kolorze), dzięki czemu barwy są świetnie reprodukowane a rozdzielczość przewyższa 400 linii. W formacie S-VHS standardowo dźwięk zapisywany jest na poziomie hi-fi. Modele najwyższej klasy 7-głowicowe posiadają dodatkową głowicę kasującą (4 video + 2 audio + 1 flying erase head).

Kompatybilny ze standardowym VHS jest mikro format VHS-C, który po załadowaniu do kasety matki jest odtwarzany w stadardowym magnetowidzie VHS. Pracująca na mniejszych rozmiarowo kasetach pochodna VHS znalazła zastosowanie w domowych kamerach video. Analogicznie opracowano kamery S-VHS-C.

Istnieje też odmiana D-VHS (Digital VHS), jednak od czasu ekspansji DVD jest produktem kolekcjonerskim. Format ten zapewniał doskonałą jakość obrazu cyfrowego na poziomie 500 linii przy bardzo długim czasie nagrywania na kasecie: nawet do kilkunastu godzin obrazu cyfrowego przyzwoitej jakości, lub kilkudziesięciu godzin przy jakości VHS (ok. 250 linii). Fenomen tych magnetowidów to także jakość nagrań analogowych VHS na poziomie 300 linii oraz możliwość rejestracji cyfrowo w formacie HDTV (High Definition TV) w rozdzielczości 1080 linii. System wręcz idealny, jednak mniej wygodny od płyty DVD, co prawdopodobnie zdecydowało o jego rynkowej przegranej.

Obecnie standard VHS wychodzi z użycia, ustępując miejsca DVD.

DVD

DVD jest standardem zapisu danych na optycznym nośniku danych, podobnym do CD-ROM (te same wymiary: 12 lub 8 cm) lecz o większej pojemności uzyskanej dzięki zwiększeniu gęstości zapisu.

Płyty DVD dzielą się na przeznaczone tylko do odczytu DVD-ROM oraz umożliwiające zapis na płycie DVD-RAM, DVD-R, DVD-RW, DVD+R, DVD+RW, DVD+R DL.

W zamyśle twórców format DVD powstał do cyfrowego zapisu materiałów wideo, jednak rosnące zapotrzebowanie przemysłu komputerowego na nośniki o większej pojemności sprawił, że DVD stał się formatem uniwersalnym. Dzięki cieńszej wiązce światła lasera możliwe stało się umieszczenie na płytach tej samej wielkości co płyty CD większej ilości gęściej upakowanych ścieżek.

Na płytach DVD zastosowano także dwie warstwy nałożone jedna na drugą, w których można dokonywać zapisu. Warstwa dolna jest warstwą półprzezroczystą. Wiązka lasera w zależności od długości fali i kąta nachylenia może czytać informacje zapisane na warstwie położonej niżej lub też z warstwy wyższej. Kolejną zmianą w stosunku do płyt CD jest możliwość zastosowania krążków DVD o obustronnym zapisie.

W przeciwieństwie do płyt CD, płyta DVD musi zawierać system plików. System plików stosowany na płytach DVD to UDF, będący rozszerzeniem standardu ISO 9660, który używany jest do zapisu danych na płytach CD.

W konsekwencji upowszechnienia, warunki handlowe zmusiły dystrybutorów do wprowadzenia "zabezpieczenia" w postaci regionalizacji świata.

ZADANIE DOMOWE:

1. Opowiedz własnymi słowami o sprzętach wymienionych na lekcji.
2. Opisz jak wygladają sprzęty w Twoim mugolskkim domu.
3. NAUCZ SIĘ DO SPRAWDZIANU! Pierwszy sprawdzian w dwóch tematów w przyszłą sobotę!

Cho Chang

przeczytane i teraz sie ucze do sprawdzianu

Hermionka77

przeczytane:)

Draco Malfoy

obecna

Sylvia Stivens

przeczytane

Olivier Black

Świetna lekcja! Oby tak dalej!

Hermiona Granger

przeczyatne

Gosia Hans

przeczytaneeee! to juz jest moj ulubiony przedmiot xD

Fleur

przeczytane psorko

martusia19913

przeczytane( z opoznieniem, ze wzgledu na nieobecnosc)

Susan Nett

przeczytałam

Emka Longbottom

Przeczytane