"Starożytne Runy"

Lucjusz Malfoy

Runy są to znaki i symbole zaczerpnięte z najwcześniejszego germańskiego alfabetu – zawsze łączone były z magią i tajemnicą. W języku duńskim słowo roun, a więc Runy, oznaczało „tajemnicę” albo „sekret”.
Istnieje wiele legend o powstaniu run. Między innymi legenda o bogu Odynie, który w poszukiwaniu wiedzy sam odważnie poddał się bolesnemu rytuałowi – przebiwszy swój bok włócznią, Odyn na dziewięć dni zawisł na drzewie życia. Kiedy wiatr poruszał jego ciałem, niektóre gałązki łamały się i spadając tworzyły na ziemi różne wzory, które złożyły się na runiczny alfabet.
Dowody historyczne malują nam nieco inny obraz powstania run i sugerują raczej, że zostały one wynalezione przez śmiertelników zamieszkujących tereny Szwecji i Danii około 200 roku naszej ery.
Runy z początku składały się z różnych znaków najczęściej prostych linii. Używano ich do pisania listów, instrukcji albo do identyfikacji właściciela jakiejś posiadłości.
Od samego początku jednak runom przypisywano magiczne znaczenie. Wikingowie oraz różne plemiona germańskie wykorzystywały je do wróżbiarstwa. Wycinano Runy na meczetach, by uczynić je niepokonanymi w bitwie, wypisywano na amuletach, aby oddalić chorobę i złe czary, i grawerowano na kamieniach nagrobnych, aby zniechęcić rabusiów.
W całej Szwecjo, Norwegii, Danii oraz Anglii do dziś odnaleziono ponad cztery tysiące runicznych inskrypcji, z których większość datuje się od szczytu potęgi wikingów po rok 800 naszej ery. Niestety, rosnąca popularność alfabetu łacińskiego doprowadziła w ciągu ostatniego tysiąclecia do dramatycznego spadku znajomości run. Obecnie, mimo największych starań instytucji takich jak Hogwart, ledwie garść czarodziejów i Mugoli potrafi odczytać tajemnicze znaki, które kiedyś tak wiele kosztowały biednego Odyna.

Tekst pochodzi z "Księgi Wiedzy Czarodziejskiej" napsianej przez Alana Zole Kronzek i Elizabeth Kronzek.